Αλήθεια γιατί ακριβώς πανηγυρίζει η κυβέρνηση μετά το τελευταίο Eurogroup της 15ης/6/17; Αφού προηγουμένως είχε πάλι στήσει το σκηνικό πότε της ρήξης και πότε των καλών νέων, στο τέλος δεν έφθασε φυσικά στη ρήξη, αλλά και δεν πήρε τίποτα που να ωφελεί τη χώρα.
Πήρε μια δόση κουτσουρεμένη και χωρίς όμως μια κοινή συμφωνία για τη βιωσιμότητα του χρέους. Ψήφισε και μέτρα ακόμη μεγαλύτερης αφαίμαξης και εξόντωσης του ελληνικού λαού. Αυτή, όμως, ως κυβέρνηση κέρδισε. Τι κέρδισε; Χρόνο παραμονής στην εξουσία. Αυτό, άλλωστε, κυρίως την ενδιέφερε. Γιατί προέχει η παραμονή της στην εξουσία. Όλο αυτό το διάστημα παρίσταναν ότι διαπραγματεύονταν και ας έρχονταν τα νομοσχέδια έτοιμα από το εξωτερικό. Ο κ. Τσίπρας πότε με απειλές και πότε με παρακάλια (κάνοντας ανώφελα τηλεφωνήματα στην κα. Μέρκελ) δεν έφθασε στη ρήξη και ευτυχώς δε ζήσαμε πάλι το καλοκαίρι του 2015. Βεβαίως, με την ανικανότητά της και με την όλο και αυξανόμενη μεγαλύτερη κατάρρευση του κράτους θα έρχεται αντιμέτωπη με γεγονότα και καταστάσεις, που σε άλλες χώρες θα έριχναν κυβερνήσεις. Όχι όμως των ΣυριζΑνέλ. Γιατί αυτή η κυβέρνηση και θράσος και αναισχυντία. Διαθέτει τόσο πολύ μάλιστα, που μπορεί να εξάγει και μέρος αυτής. Κάτι είναι και αυτό, αφού δεν μπορεί να βοηθήσει άλλες εξαγωγές πιο σημαντικές για τη χώρα.
Στην εσωτερική κατάσταση οι υπουργοί Παιδείας και Δημόσιας Τάξης έχουν αναλάβει να κρατήσουν στο ΣΥΡΙΖΑ τις ψήφους των νέων. Ο κ. υπουργός Δημόσιας Τάξης φροντίζει να κρατά ήσυχα τα παιδιά στα Εξάρχεια, για να καίνε απρόσκοπτα. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι για ποιους νέους μιλάμε; Μα βεβαίως γι’ αυτούς που έχουν τη νοοτροπία του δημοκρατικού κεκτημένου, δηλαδή της ήσσονος προσπάθειας. Ο κ. υπουργός Παιδείας κάνει τα πάντα για να κολακεύσει τη νέα γενιά αυτών των συγκεκριμένων ψηφοφόρων. Και από όλα, το χειρότερο, επαναφέρει με κάθε νομιμότητα το άσυλο και την κομματοκρατία στη διοίκηση των πανεπιστημίων. Φαντασθείτε τι έχει να γίνει και με τη δια νόμου θέσπιση του πανεπιστημιακού άβατου. Φαίνεται ότι ο σοφός καθηγητής είναι τόσο σοφός, ώστε να θέλει να περάσει στην ιστορία έστω και με αρνητικές, καταστροφικές θα έλεγα, αποφάσεις.
Αλλά ποιον έχουμε πρωθυπουργό; Ποιο είναι το εύρος και το βάθος της γνώσης του για τον κόσμο; Θυμηθείτε τα αξιοθρήνητα αγγλικά του.
Στο περιοδικό TIME της 5ης/6/2017 ένας από τους σοβαρότερους αρθρογράφους του, ο Ian Bremmer, σε άρθρο του με τίτλο “πέντε παγκόσμιοι ηγέτες λιγότερο δημοφιλείς από τον πρόεδρο Τραμπ (Five world leaders who are less popular than President Trump)” αναφέρει, εκτός από τον γνωστό Ν. Μαδούρο, και τον κ. Τσίπρα (Alexis Tsipras of Greece). Σημειώνεται ότι το ίδιο περιοδικό πριν από δύο χρόνια είχε συμπεριλάβει τον κ. Τσίπρα στα εκατό πρόσωπα που διακρίθηκαν στον πλανήτη το 2014. Τέτοια ελεύθερη πτώση, κε πρωθυπουργέ;
Της Νατάσσας Κυριακοπούλου
