Η αθλιότητα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το ήθος του Μανώλη Γλέζου

Τον Ιούνιο 2017 ο Γερμανός πρέσβης πήγε να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων στο Δίστομο.
Και ξαφνικά πετιέται μπροστά η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον εμποδίζει. Προς στιγμήν, όλοι τα έχουν  χαμένα. Ευτυχώς, τη στιγμή αυτή σηκώνεται από τη θέση του ο Μανώλης Γλέζος, πιάνει από το χέρι το Γερμανό πρέσβη και τον οδηγεί στο μνημείο, για να καταθέσει το στεφάνι. Το ήθος, που γίνεται πράξη. Όμως, αυτό δεν άρεσε στην κα Ζ. Κ., γι’ αυτό επετέθη και στον Μανώλη Γλέζο.
Αλήθεια, τι άλλο θα κάνει η κα Ζ.Κ. για να βγει από την αφάνεια στην επιφάνεια; Να θυμηθούμε, όταν σκαρφάλωνε στα κάγκελα της ΕΡΤ, φωνάζοντας «βοήθεια, βοήθεια», χωρίς να την ενοχλεί κανένας. Μόνο και μόνο για να δείξει την αγωνιστικότητά της και να τη δείξει η τηλεόραση. Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους νάρκισσους, από τέτοιες προβληματικές προσωπικότητες.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η κα Ζ.Κ. έχει πρόβλημα. Κι όμως, αυτή η γυναίκα είναι αρχηγός κάποιου κομματιδίου και, μάλλον, ονειρεύεται να κυβερνήσει την Ελλάδα. Θεός φυλάξοι, την Ελλάδα. Κι όμως, αυτή η γυναίκα ήταν πρόεδρος της Βουλής, με πρόταση του Αλέξη Τσίπρα.
Σε κάθε περίπτωση, η κατηγορία και η αποδοκιμασία ανήκουν στην κα Ζ.Κ. Στον Μανώλη Γλέζο ανήκει ο έπαινος του Δήμου και των σοφιστών, ανήκει το Εύγε.
 
Η κριτική των αποφάσεων της δικαιοσύνης
Φυσικά, όλοι κρίνονται. Και οι κρίνοντες (οι δικαστές) κρίνονται. Όμως, άλλο η κριτική και άλλο η ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση, γιατί δεν της αρέσουν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Αλλά ποιοι είναι οι κρίνοντες και με ποια κριτήρια κρίνουν; Κρίνοντες είναι οι πολίτες και κριτήριο, στις δημοκρατίες, είναι ο νόμος. Προσοχή: όχι ο λαός, όχι το περί δικαίου αίσθημα του λαού, και άλλα παρόμοια, που λένε οι λαϊκιστές, αλλά ο νόμος. Αν τυχαίνει, η απόφαση του δικαστηρίου να συμβαδίζει με το περί δικαίου αίσθημα του λαού, έχει καλώς, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Κι αυτό, διότι κάθε κόμμα ερμηνεύει κατά το δοκούν το περί δικαίου αίσθημα του λαού.
Οι δικαστές δικάζουν με βάση το νόμο και όχι με το περί δικαίου αίσθημα του λαού, γιατί αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Ο λαός τη μια στιγμή σε δοξάζει και την άλλη στιγμή σε σταυρώνει. Έτσι, αν είσαι τυχερός, δοξάζεσαι, ενώ αν είσαι άτυχος σταυρώνεσαι. Και βέβαια αυτό μπορεί να ισχύει για την πολιτική, αλλά δεν μπορεί να ισχύει για τη δικαιοσύνη.
Συμπερασματικά, οι κάθε λογής λαϊκιστές και η κυβέρνηση- όλοι τους- να μάθουν να σέβονται τις δικαστικές αποφάσεις, έστω κι αν δεν τους αρέσουν. Και να κρίνουν τις δικαστικές αποφάσεις, όχι ως αστοιχείωτοι, αλλά με βάση το νόμο. Αυτό ισχύει στη δημοκρατία. Όλα τα άλλα είναι λαϊκίστικα και αντιδημοκρατικά.   
Έτσι, λοιπόν, οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να κρίνει οποιαδήποτε δικαστική απόφαση, όχι όμως, όπως του γουστάρει, αλλά με κριτήριο το νόμο. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα, ατομικά και κομματικά.
 
Ο ρόλος της Αστυνομίας
Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε όλα τα κράτη, πλην Ελλάδας (έτσι μας κατάντησαν), η Αστυνομία είναι υπεύθυνη για την τήρηση της εσωτερικής ασφάλειας και τάξης. Σε όλα τα κράτη. Η Αστυνομία είναι ο μόνος θεσμός του κράτους, που, από το Σύνταγμα, έχει το μονοπώλιο να ασκεί νόμιμη βία, δηλαδή να δρα σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Κι αν χρειαστεί, να χρησιμοποιεί βία.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα η πολιτική παρεμβαίνει, ως μη όφειλε, στο έργο της Αστυνομίας. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, πολλές φορές, διατάζει την Αστυνομία να παρέμβει ή να μην παρέμβει σε κάποια υπόθεση. Επίσης, η Αστυνομία δεν κάνει την δουλειά της, όπως ο νόμος ορίζει, γιατί φοβάται. Περιμένει τι θα πει ο υπουργός. Επίσης, σύμφωνα με τις εντολές του υπουργού, η Αστυνομία πρώτα προστατεύει το κομματικό/πολιτικό σύστημα και μετά, αν περισσέψει προσωπικό, προστατεύει την κοινωνία από το έγκλημα.
Η Αριστερά έχει μια περίεργη και ανεξήγητη άποψη για την Αστυνομία. Από τη μια, βρίζει την Αστυνομία, και από την άλλη, διατάζει την Αστυνομία να την προστατεύει.
 
Κάθε Κυριακή με Θάρρος
Γράφει ο Παύλος Μάραντος