Η χώρα μας από το 1821 μέχρι σήμερα διεξάγει αγώνες απελευθερωτικούς και αμυντικούς, γι’ αυτό έχει ανάγκη από όπλα.
Με τη Μικρασιατική Καταστροφή καταστρέφεται και η Μεγάλη Ιδέα για απελευθέρωση των αλύτρωτων αδελφών μας. Έτσι, πολλοί Έλληνες παρέμειναν στις αλησμόνητες πατρίδες (Μικρασία, Βόρειος Ήπειρος, Ανατολική Θράκη κ.τ.λ.).
Μετά την κατάληψη της μισής Κύπρου, άνοιξε η όρεξη της Τουρκίας, η οποία διαρκώς παραβιάζει και αμφισβητεί τις ελληνικές θάλασσες και κάποια ελληνικά νησιά. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια τα γειτονικά Βαλκάνια βρίσκονται σε αναβρασμό.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η χώρα χρειάζεται να φροντίζει για την άμυνά της. Κι αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται στρατιωτικό εξοπλισμό, τον οποίο προμηθεύεται από το εξωτερικό. Ακριβώς εδώ, στην προμήθεια του στρατιωτικού εξοπλισμού, βρίσκεται το πρόβλημα. Στις αγορές-πωλήσεις όπλων υπάρχουν οι μίζες. Ειδικότερα:
α) Η ποσότητα του εξοπλισμού. Δε γίνεται ένας συνολικός διαγωνισμός, οπότε θα υπήρχε μεγαλύτερη έκπτωση, αλλά επιμέρους διαγωνισμοί, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος αγοράς του υλικού. Έχει δημοσιευτεί κατά καιρούς ότι η Ελλάδα προμηθεύεται το ίδιο υλικό με κάποιες άλλες χώρες, αλλά πληρώνει μέχρι και 50% ακριβότερα. Γιατί άραγε; Λόγω τεμαχισμού των προμηθειών και λόγω των μεγάλων μιζών.
β) Η ποιότητα και πληρότητα του εξοπλισμού. Αφενός λόγω των μιζών και αφετέρου λόγω διαπραγματευτικής ανικανότητας, γίνονται λειψές προμήθειες. Έτσι, για παράδειγμα, τα τάνκς δεν έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό (αυτόματο σύστημα σκόπευσης, πυροβόλα κ.τ.λ.). Αυτά τα πληρώνουμε επιπλέον.
Χρειάζεται να σημειωθεί ότι όποιες χώρες κάνουν προμήθεια όπλων φροντίζουν τουλάχιστον για τα εξής:
Πρώτον, κάνουν συνολικές προμήθειες για να έχουν μεγαλύτερες εκπτώσεις. Στην Ελλάδα, κάνουμε επιμέρους προμήθειες για να έχουμε μεγαλύτερες μίζες.
Δεύτερον, διαπραγματεύονται και κερδίζουν αντισταθμιστικά οφέλη, όπως εισάγουν τεχνολογία και μέρος της παραγωγής του εξοπλισμού παράγεται στη χώρα τους.
Ίσως χρειάζεται να θυμηθούμε ότι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η Ελλάδα φρόντισε να αναπτύξει πολεμική βιομηχανία (Πυρκάλ, Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, Ελληνική Βιομηχανία Όπλων κ.τ.λ.). Μάλιστα, είχαμε φτάσει στο σημείο να κάνουμε και εξαγωγές κάποιων όπλων (π.χ. σύστημα «Άρτεμις»).
Στην πορεία το ξεφτιλισμένο κομματικό/πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε όλες αυτές τις βιομηχανίες και τις απαξίωσε. Μαζί με αυτές τις βιομηχανίες χρεοκόπησε και τα άλλοτε κραταιά ναυπηγεία. Αλλά γι’ αυτό το έγκλημα ευθύνεται και το συνδικαλιστικό κατεστημένο. Ίσως, γιατί οι μίζες δεν άφηναν τον εκσυγχρονισμό τους. Κι έτσι, όλο σχεδόν το στρατιωτικό εξοπλισμό τον αγοράζουμε. Ενώ θα έπρεπε όλος σχεδόν ο εξοπλισμός να παράγεται στην Ελλάδα. Αυτό λέει η απλή λογική. Αυτό κάνει το Ισραήλ, η Τουρκία και άλλες χώρες.
Η Ελλάδα ξοδεύει-και ορθώς-σημαντικά ποσά για στρατιωτικό εξοπλισμό. Και θα μπορούσε να ζητά από τις προμηθεύτριες χώρες αντισταθμιστικά οφέλη, όπως τεχνολογία αιχμής, παραγωγή μέρους ή ολόκληρου του εξοπλισμού στην Ελλάδα. Έτσι, θα μπορούσαμε να κάνουμε και εξαγωγές.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μιζαδόροι δεν άφησαν. Προτίμησαν τα εκατομμύρια μίζες και όχι το συμφέρον της χώρας. Ασφαλώς δεν ήταν μόνο ο Άκης Τζοχατζόπουλος. Ήταν και άλλοι. Και γι’ αυτό ευθύνονται οι πρωθυπουργοί των οποίων οι υπουργοί και άλλοι έπαιρναν τις μίζες.
Ευθύνεται και η Βουλή και η Δικαιοσύνη που αργοπορούν αδικαιολόγητα να ξεκαθαρίσουν αυτά τα σκάνδαλα. Να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου.
Η Ελλάδα μεταπολεμικά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μεγαλούργησε. Ήταν ο φάρος στα Βαλκάνια. Είχε φθάσει στο σημείο το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της (ΑΕΠ) να είναι ίσο με το ΑΕΠ όλων των Βαλκανικών Χωρών. Σήμερα, οι Βαλκανικές Χώρες αναπτύσσονται οικονομικά και η Ελλάδα βολοδέρνει. Κάποιες χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν μεταναστεύσει στη Βουλγαρία και εμείς συνεχίζουμε να διατηρούμε μια αναποτελεσματική κρατική γραφειοκρατία, που ταλαιπωρεί επιχειρήσεις και πολίτες.
Κι έτσι, η Βουλγαρία πλουτίζει και η Ελλάδα φτωχαίνει.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ταραγμένη περιοχή. Η αμυντική θωράκιση της χώρας είναι ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας, αν δε θέλουμε να γίνουμε επιμηθείς. Επιπλέον, είναι ανάγκη να αναπτύξουμε την απαραίτητη σύγχρονη πολεμική βιομηχανία. Οι καιροί ου μενετοί.
Τον τελευταίο καιρό ζούμε μια ατελείωτη σκανδαλολογία με πωλήσεις όπλων. Οι ανεγκέφαλοι πολιτικοί μας οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι αγορές και πωλήσεις όπλων δεν είναι θέμα για αντιπολίτευση και για συζητήσεις στην τηλεόραση. Γίνονται μυστικά από το υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας, έχοντας υπόψη το συμφέρον της χώρας. Και βέβαια, με τρόπο τέτοιο, ώστε να αποκλείονται οι μίζες.
Η σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ο κομματικός εμφύλιος (Νέα Δημοκρατία- Ανεξάρτητοι Έλληνες) και η αρχομανία όλων χωρίς όρια… Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται η ανικανότητα και η χρεοκοπία του κομματικού/πολιτικού συστήματος.
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
Το έγκλημα με τις αγορές-πωλήσεις και τις μίζες των όπλων
