Ο Άγιος Βαλεντίνος, Ρωμαίος ιερωμένος του 3ου μ.Χ αιώνα, σύμφωνα με το μύθο τελούσε το μυστήριο του γάμου σε ερωτευμένα ζευγαράκια, αψηφώντας τις οδηγίες του ιερατείου. Κάποια στιγμή κατηγορήθηκε ότι το κάνει εκ του πονηρού, ώστε οι νεαροί να αποφεύγουν τη στράτευση (βλέπετε τότε δεν είχαν προκύψει οι αντιρρησίες συνείδησης…) και φυλακίστηκε. Αλλά και μέσα από το κελί του δε δίστασε να γράψει ερωτικό γράμμα στη θυγατέρα του δεσμοφύλακα… Η παράδοση δεν αναφέρει αν το γράμμα του ερωτοχτυπημένου έφτασε στα χέρια της μικρής, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού ήταν τυφλή εκ γενετής.
Η ιστορία αυτή μου θύμισε το μοτίβο πάνω στο οποίο ο Τσάρλι Τσάπλιν έφτιαξε την αριστουργηματική ταινία (για πολλούς κορυφαία του βωβού κινηματογράφου) «Τα φώτα της πόλης», με τον Σαρλώ να ερωτεύεται απελπισμένα την τυφλή υπάλληλο ανθοπωλείου…
Το ότι η ορθόδοξη εκκλησία δεν έχει καμία σχέση με τον Άγιο Βαλεντίνο της Δύσης είναι εντελώς σίγουρο και έχει εξηγηθεί κατ’ επανάληψη (αλησμόνητα τα άρθρα του Γιάννη Χατζηφώτη, εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος), εντούτοις υπάρχουν κατηγορίες εμπόρων οι οποίοι τον θεωρούν καλοδεχούμενο και προστάτη, όχι μόνο των ερωτευμένων, αλλά και των δικών τους συμφερόντων. Θα έλεγα ότι το ΘΕΜΑ είναι εξαιρετικά δυνατό, γι’ αυτό και το έθιμο διατηρείται και θα διατηρείται όσο υπάρχουν ερωτευμένοι. Όσο για τα δωράκια, αυτά θα ποικίλουν ανάλογα με την τσέπη των «θυμάτων» του (προφανώς αμοιβαίου) έρωτα.
Βεβαίως, το να αγοράσει κάποιος για την καλή του μερικά λουλούδια ή ένα κουτί με σοκολατάκια, είναι χειρονομία με κάποιον συμβολισμό και προφανώς είναι κάτι με το οποίο συμβιβάζεται η πλειοψηφία των… εορταζόντων. Στο κοσμηματοπωλείο λίγοι να τρυπώσουν με την καλή τους για να διαλέξει αναμνηστικό της ημέρας και καλά θα κάνουν, αφού το αντέχει το πορτοφόλι τους. Άλλωστε, μια ακριβή πέτρα δουλεμένη πάνω σε χρυσό υψηλών καρατίων μπορεί να μη διαθέτει συμβολισμό, αλλά έχει σίγουρα τη σημασία της. Άσε που, όπως λένε, «τα διαμάντια είναι παντοτινά»; Άρα μένουν στην μπιζουτιέρα, ακόμη και όταν ο έρωτας (με τα χρόνια) μετατραπεί σε αέρα κοπανιστό. Από την άλλη, υπάρχουν επώνυμοι ερωτευμένοι που απολαμβάνουν να το δείχνουν, άρα είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν το βάθος του αισθήματος… Σκέφτεστε –για παράδειγμα- το σπουδαίο γιατρό, δήμαρχο Μαρουσιού και μάλλον υποψήφιο για το Δήμο της Αθήνας, Γιώργο Πατούλη, να προσφέρει στην βαλεντίνα του μόνο μερικά σοκολατάκια; Ακόμη και είναι βιεννέζικης φίρμας, ελάχιστο θα είναι…
Ο γράφων και βέβαια υπήρξε ερωτευμένος, εντούτοις σπάνια κατέφυγα σε άνθη, γλυκίσματα ή μπιζού στα χρόνια της «μεγάλης φλόγας». Προς τιμήν της η βαλεντίνα μου (σταθερή στις συνήθειές της κάπου τεσσερισήμισι δεκαετίες) ουδέποτε μου θύμισε με νόημα τον ξενόφερτο άγιο των ερωτευμένων φραγκολεβαντίνων, Βαλεντίνο. Ξέρετε γιατί; Διότι ποτέ δεν περίμενα να φτάσει η 14η Φεβρουαρίου για της προσφέρω, ας πούμε, ένα κουτί σοκολατάκια με γεύση ματζεπάν που τα λατρεύει.
Έτσι (θα) έχουν σε λίγες ώρες τα πράγματα και να καταθέσω ένα «χρόνια πολλά» και «άξιοι» σε όσους και όσες το γιορτάσουν. Κι αν τους πέφτει ελάχιστο να προσφέρουν ένα μπουκέτο χρυσάνθεμα ή ένα κουτάκι «Λεωνίδας», θυμίζω ότι υπάρχουν και τα εστιατόρια. Δεν λένε, άλλωστε, οι ειδικοί ότι «ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι;».
Γιώργος Αρκουλής
