Όταν οι νέοι, το μέλλον της Ελλάδας, οι πιο μορφωμένοι και δημιουργικοί φεύγουν από την Ελλάδα για να βρουν δουλειά στα ξένα. Όταν η ανεργία είναι στα ύψη και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Όταν η χώρα έχει ένα-δύο-τρία; εκατομμύρια μετανάστες, έναν αριθμό που δεν αντέχει. Όταν ο αριθμός των ανήμπορων και των αστέγων αυξάνεται. Όταν μια χώρα συνεχίζει να δανείζεται, κι’ όταν τα δανεικά είναι δανεικά, είτε είσαι δεξιός είτε είσαι αριστερός. Όταν, όταν, όταν….
Όταν το κομματικό/ πολιτικό σύστημα δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, αφού δεν προβαίνει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και όταν ψηφίζει μέτρα, τα οποία δεν εφαρμόζει. Όταν, λοιπόν, συμβαίνουν αυτά και άλλα πολλά, είναι αδύνατο να ξεπεραστεί η κρίση.
Κάποιες άμεσες αλλαγές που οφείλει να κάνει και να στηρίξει το κομματικό/ πολιτικό σύστημα είναι π.χ. στο ασφαλιστικό σύστημα, στο φορολογικό σύστημα, στη διαδικασία ίδρυσης των επιχειρήσεων, στην απονομή της δικαιοσύνης, στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων κτλ.
Όμως, το κομματικό/πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δεν κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, αλλά θέλει να φορτώσει τις αποτυχίες του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Γερμανία κτλ. Επιπλέον, κάποια μικρά κόμματα συνεχίζουν να χωρίζουν τους πολίτες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, για να μην χάσουν τους οπαδούς τους.
Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και ζήτησε βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ποτέ στην ιστορία σε καμιά χώρα δεν δόθηκε τόσο μεγάλο δάνειο (130 δις ευρώ δάνειο + 100δις ευρώ κούρεμα του χρέους= 230 δις ευρώ). Και βέβαια οι δανειστές μας επέβαλλαν τα περίφημα μνημόνια. Και βέβαια τα μέτρα είναι σκληρά. Όμως, σωτηρία χωρίς θυσίες δεν υπάρχει. Και οι θυσίες είναι μεγάλες, πρωτίστως, για αυτούς που έχουν χάσει τη δουλειά τους και για αυτούς που ψάχνουν να βρουν δουλειά.
Βέβαια, σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε τέτοια κρίση, είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, ακόμα και εντός του ίδιου κόμματος. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν οι πολιτικές αποφάσεις, τα οποιαδήποτε μέτρα, έχουν σημαντικές επιπτώσεις στα εισοδήματα και κατ’ επέκταση στη ζωή μας. Αλλά, σε μια δημοκρατία, επικρατεί η άποψη της πλειοψηφίας, όπως αυτή εκδηλώνεται, ανάλογα, στις εκλογές και στις κομματικές ψηφοφορίες, άποψη την οποία οφείλουν να σέβονται, οι όποιες μειοψηφίες. Μάλιστα, όταν η πλειοψηφία είναι πολύ μεγάλη, η οποιαδήποτε μειοψηφία δεν χρειάζεται να φωνασκεί και να καταστροφολογεί.
Ίσως θα πρέπει να λεχθεί ότι οι διάφορες ψηφοφορίες, που έγιναν στη βουλή, για τα μνημόνια ήταν από τις κρισιμότερες. Και, μάλλον, κάθε επόμενο μνημόνιο ήταν πιο αυστηρό από το προηγούμενο. Επίσης, είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα τα μνημόνια δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Και αυτό, διότι αφενός δεν υπήρχαν αναπτυξιακά μέτρα και αφετέρου, διότι εμείς δεν τα εφαρμόσαμε. Οπότε η ευθύνη θα είναι δική μας και όχι των άλλων.
Παρεμπιπτόντως, ίσως είναι από τις λίγες φορές που τα κόμματα είχαν δικαίωμα να επιβάλλουν κομματική πειθαρχία κατά την ψήφιση των μνημονίων. Από την άλλη μεριά, λόγω ακριβώς της κρισιμότητας της ψηφοφορίας, οι βουλευτές είχαν δικαίωμα- δικαίωμα κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα- να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους, υπακούοντας στη συνείδησή τους. Επομένως, ό,τι κι’ αν ψήφισε κάθε βουλευτής καλώς εψήφισε. Καθένας έκρινε από τη δική του οπτική γωνιά. Κι’ όταν εξετάζεις από τη δική σου σκοπιά, επόμενο είναι να βλέπεις διαφορετικά από τον άλλον. Αυτό είναι και ορθό και δίκαιο. Αυτό σημαίνει ελευθερία. Αυτό σημαίνει δημοκρατία.
Έφθασε η ώρα οι πολίτες να ξεχάσουμε τις κακές συνήθειές μας, όπως δάνεια, υπερκατανάλωση, σπατάλη κτλ. και να αρχίσουμε δουλειά. Να θυμηθούμε ότι οι γονείς μας δημιούργησαν περιουσίες με σκληρή δουλειά και οικονομία. Και, σαν κράτος, χρειάζεται να έχουμε περισσότερα έσοδα από έξοδα, δηλαδή να έχουμε πλεόνασμα, για να ξεπληρώσουμε τα χρέη.
Έφθασε η ώρα να κάνουμε μια καινούργια αρχή, ως κοινωνία και ως κράτος. Επιπλέον, να συνειδητοποιήσουμε, ότι χωρίς πολιτική σταθερότητα, κοινωνική γαλήνη, εφαρμογή των νόμων, εμπιστοσύνη κτλ. δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Και είναι βέβαιο ότι, χωρίς επενδύσεις, δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, κι’ έτσι θα συνεχίζουμε στη φτώχεια μας. Αλήθεια, αν οι αντιμνημονιακοί ήταν επιχειρηματίες, θα έκαναν επενδύσεις στην Ελλάδα;
Έφτασε το τέλος των μνημονίων και η ώρα για το κομματικό/πολιτικό σύστημα να αναλάβει τις ευθύνες του, να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, ώστε να ξεπεράσουμε την κρίση.
Παύλος Μάραντος
