Η θυμόσοφη λαϊκή μας παράδοση υποστηρίζει όταν κάτι δεν είναι πάντα αυτό που δείχνει: παχιά λόγια έξω και φτώχεια και διάλυση μέσα. Δηλαδή, απ’ έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα!
Η αιτία για τα παραπάνω το Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας και στην κατάσταση που βρίσκονται οι υπηρεσίες που προσφέρει στους ασθενείς. Και για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τα πράγματα, μπας και προλάβουμε…παρεξηγήσεις. Ο παραπάνω κανόνας δεν ισχύει για όλες τις μονάδες, τις κλινικές, το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Υπάρχουν, όμως και σωρεία αρνητικών περιστατικών. Καλές οι φωτογραφίες και οι…πρωτοποριακές τεχνολογίες, αλλά παν μέτρον όλων ο άνθρωπος- ασθενής.
Και για να μη μιλάμε γενικά και αόριστα, ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Περιστατικό πρώτο. Ασθενής με αιμορραγία επί πέντε ημέρες νοσηλείας, και, ιδιαίτερα, η βραδινή βάρδια, δεν έδωσε καμία σημασία για την κατάστασή της. Μάλιστα, δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη μέσα για να την καθαρίσουν, ζητώντας από τους ανθρώπους που τη συνόδευαν, να τα έχουν φέρει οι ίδιοι απ’ έξω! Ένα βράδυ, δε, που ένας από τους συνοδούς ενημέρωσε το προσωπικό ότι κάποια στιγμή της νύχτας θα απουσιάσει, την ρώτησαν με προκλητικό τρόπο: “και ποιός θα την προσέχει όσο εσείς θα λείπετε;”. Έλα ντε…
Περιστατικό δεύτερο. Γυναίκα νέα στο τελευταίο στάδιο της ζωής της, λόγω καρκίνου. Αντί να την τοποθετήσουν σε ένα μονόκλινο δωμάτιο (σ.σ. υπήρχαν εκείνες τις ημέρες ελεύθερα), ώστε οι συγγενείς της και η ίδια να νιώσουν και να νιώσει τις όποιες στιγμές απέμεναν καλύτερα, την έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο με άλλους τρεις ασθενείς οι οποίοι αντιμετώπιζαν με σαφώς πολύ λιγότερα και επικίνδυνα προβλήματα.
Περιστατικό τρίτο. Νεφροπαθής ετών 57 περίπου, ο οποίος χρειάζεται να κάνει αιμοκάθαρση. Το τελευταίο διάστημα τον συμβούλεψαν να κάνει και μια ειδική εξέταση, αλλά το μηχάνημα στο Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας είναι επί τρεις μήνες χαλασμένο!
Περιστατικό τέταρτο. Πριν από 1,5 μήνα περίπου ένας πολίτης εισήλθε στις 11 το βράδυ, περίπου, στα επείγοντα με σπασμένο το χέρι. Δυστυχώς για τον ίδιο δεν υπήρχε γιατρός και οι πρώτες βοήθειες δόθηκαν από νοσοκόμα σε τηλεφωνική(!) επικοινωνία με τον γιατρό. Τελικά, ο πολίτης αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα, να πληρώσει 500 ευρώ και να σώσει το χέρι του.
Περιστατικό πέμπτο. Την περασμένη Πέμπτη ένας μικρός έκοψε τα δυο του δάχτυλα και χρειάστηκε να κάνει τρία και δύο ράμματα αντίστοιχα. Οι γιατροί είπαν στη μητέρα, χθες να πάει και πάλι στα επείγοντα να του αλλάξουν τις γάζες. Με το που πάτησε το πόδι της μέσα και ζήτησε τη βοήθεια ειδικευόμενης ιατρού, μόνο που δεν την έβρισαν. Η γυναίκα έφυγε, πήγε στο Κέντρο Υγείας στη Μεσσήνη και έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει.
Εκνευρισμένη, όμως, από τη συμπεριφορά του προσωπικού στο Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας επέστρεψε και προσπάθησε να πάρει μια λογική εξήγηση για το συμβάν με την αμετροέπεια της ιατρού.
Κάποιες νοσοκόμες κατάλαβαν το λάθος και προσπάθησαν να δικαιολογήσουν πράγματα και καταστάσεις, ξέρετε με εκείνον τον κλασικό ελληνικό τρόπο. (σ.σ. ήταν κουρασμένη από την εφημερία, έπρεπε να μην σας αφήσουμε να φύγετε), αλλά την πληροφόρησαν κιόλας ότι σύμφωνα με τον κανονισμό του Νοσοκομείου, ότι δε γίνονται αλλαγές τα Σαββατοκύριακα! Φαίνεται ότι στο Κέντρο Υγείας της Μεσσήνης ισχύουν άλλοι νόμοι…
Τελικά, όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου. Εκεί φτάσαμε. Να μην έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να ζητήσουμε το δίκιο μας απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
