Οι πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες στη Μεσσηνία φαίνεται να ξυπνούν από το λήθαργο τις αρμόδιες υπηρεσίες, προκειμένου να προλάβουν τα χειρότερα, φαινόμενα όπως αυτά που συνέβησαν στη Ρόδο, όπου άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μετά από έντονη βροχόπτωση.
Έτσι, στο  Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου συζητείται εσπευσμένα η μελέτη που είχε εκπονήσει από το 2011 η ΔΕΥΑΚ για την αντιπλημμυρική προστασία του Νέδοντα.
Πάντως, σύμφωνα με την έκθεση αξιολόγησης κινδύνου που υπέβαλε η ελληνική κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση τους προηγούμενους μήνες, αθωράκιστο απέναντι στις πλημμύρες – και ιδίως στα έντονα καιρικά φαινόμενα που φέρνει η κλιματική αλλαγή- είναι ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας. Μεταξύ των «κόκκινων» σημείων είναι και ο κάμπος της Μεσσηνίας, με αποτέλεσμα η πόλη της Καλαμάτας να είναι στον κατάλογο με υψηλό βαθμό επικινδυνότητας.
Η περιοχή μας, ως γνωστόν, έχει υποστεί στο παρελθόν μεγάλες καταστροφές, αλλά τα επίπεδα θωράκισής της, ως προς τις υποδομές, δεν έχουν βελτιωθεί ουσιαστικά. Εκτός από το Νέδοντα, όπως μας έλεγε μόλις προχθές ο αντιδήμαρχος Δημήτρης Δημόπουλος, με αφορμή κάποιες επεμβάσεις που γίνονται αυτή την περίοδο στην πόλη, ανακαλύπτονται συνεχώς φρεάτια τα οποία είχαν να καθαριστούν ουσιαστικά από τους φονικούς σεισμούς του 1986 και μέσα τους κρύβουν τεράστιες κολώνες μπετόν.
Από την άλλη πλευρά, όπως πάντοτε επί καταστροφής,  ανασύρουμε τις στερεότυπες «ερμηνείες» μας, που τίποτα δεν ερμηνεύουν και, κυρίως, τίποτα δεν προλαβαίνουν και δε θεραπεύουν. Κι ενώ το γνωρίζουμε καλά, ως κατ’ επανάληψη παθόντες, δε μετατρέπουμε τη γνώση σε έγκαιρη πρόνοια, και πιθανόν σε αλλαγή βιοτικού παραδείγματος, ώστε να μην αιφνιδιαζόμαστε κάθε φορά, αλλά να μετριάζουμε το κακό, όσο υπέρμετρα κι αν εκδηλώνονται τα φυσικά φαινόμενα
Ό,τι αποκαλούμε εκδίκηση είναι δικό μας γέννημα. Αφού και η ανευθυνότητα, όλη δική μας είναι. Και η προσκόλληση σε ένα λήξαν μοντέλο ζωής και ανάπτυξης. Αλλά και η αδιαφορία τόσο για το χρονικό ορίζοντα (για το τι ενδέχεται να προκύψει αύριο-μεθαύριο λόγω των πράξεών μας) όσο και για το γεωγραφικό (τι συμβαίνει λίγο πιο έξω από το «ζωτικό χώρο» του καθενός).
Εξακολουθούμε να δίνουμε προτεραιότητα στο μπάζωμα, στην καταπάτηση, στο τσιμέντωμα, στον τουριστικό επεκτατισμό, στο αυθαίρετο, βέβαιοι ότι θα το νομιμοποιήσει η πολιτεία, απαντώντας έτσι στο επίσης στερεότυπο ερώτημα «πού είναι το κράτος». Και θα το νομιμοποιήσει για λόγους εισπρακτικούς – είτε το χρήμα αφορούν οι ορέξεις της είτε ψήφους. Έτσι, το αύριο θα μας βρει εκεί όπου ήδη βρισκόμαστε: στη μοιρολατρική παρακολούθηση της ίδιας μας της καταστροφής.

Του Αντώνη Πετρόγιαννη