Αναλογιζόμενος κάποιος τι έχει υποστεί ο Έλληνας μέχρι σήμερα με τις κομματικές παρεμβάσεις στα δημόσια πράγματα, αλλά και τις λαθεμένες διαχρονικές πολιτικές των κομμάτων που μας έφτασαν μέχρι εδώ, φαίνεται, από τα πρόσφατα τεκταινόμενα γεγονότα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ότι δε μάθαμε τίποτα.
Είναι λυπηρό κόμματα της Αριστεράς σήμερα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, να εμπλέκονται και να προσπαθούν να χειραγωγήσουν φοιτητές, πρυτάνεις, διοικητικούς στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έτσι, φαίνεται, κατανοούν το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων κόμματα που ισχυρίζονται ότι είναι μπροστά στην πόρτα της εξουσίας. Προφανώς θέλουν ρόλο οι μειοψηφίες, ρόλο συνδιοίκησης στο Πανεπιστήμιο, και μάλιστα με το έτσι θέλω. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η εισβολή των 3 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο Πανεπιστήμιο, παραβιάζοντας σχετική απόφαση του πρύτανη Πανεπιστημίου Αθηνών, απολαμβάνοντας τη μασμιντιακή προβολή των.
Έτσι καταλαβαίνουν τη Δημοκρατία, να συνδιοικεί με την πλειοψηφία των εκλεγμένων θεσμικών οργάνων και να έχει, από την άλλη, τη δυνατότητα αντιπολίτευσης και να βαπτίζει κατά το δοκούν αντιδημοκρατικές ή και φασιστικές τις αποφάσεις που είναι σε άλλη κατεύθυνση από τη δική τους, όπως π.χ. ο Νέος Νόμος στα ΑΕΙ.
Η κραυγή αγωνίας που εκφράστηκε από τον πρύτανη κ. Θ. Φορτσάκη πρέπει να ακουστεί από τα κόμματα και να ληφθούν ενδεχομένως μέτρα, αν παραβιάστηκαν από τους βουλευτές και από άλλους αποφάσεις εκλεγμένων οργάνων. Δεν μπορεί το Πανεπιστήμιο να είναι ξέφραγο αμπέλι και να ισοπεδώνονται αποφάσεις οργάνων που γνωρίζουν καλυτέρα από τον καθέναν τι πρέπει να πράξουν «στα του οίκου τους».
Τέλος, λοιπόν, στα πολιτικά υποζύγια που ψάχνουν ψηφοφόρους φοιτητές -πελάτες. Κατάφεραν τόσα χρόνια με τα καλοπιάσματα, τα λουκέτα, τους βανδαλισμούς, τις λεηλασίες, τις κλοπές, τελικά την υποβάθμιση της ποιότητας των ιδρυμάτων μας στο όνομα της… Δημοκρατίας και του… πανεπιστημιακού ασύλου.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους φοιτητές, πρυτάνεις, εργαζόμενους με τα εκλεγμένα συλλογικά τους όργανα να βρουν το δρόμο του αυτοδιοίκητου. Ένας δρόμος δύσκολος, μακρύς και συγκρουσιακός, που όμως πρέπει να είναι μονόδρομος και καθαρτήριος συνάμα, για να περισώσουμε ό,τι πιο λαμπρό για το μέλλον μας, την Πανεπιστημιακή Παιδεία.
Του Χρίστου Ριζά
Πολιτικού μηχανικού, τέως αντιδημάρχου Καλαμάτας
