1905-2015. Ιστορικό έτος το πρώτο, καθώς θεσμοθετήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης της Καλαμάτας. Ιστορικό και το δεύτερο, καθώς μεταξύ των δύο μεσολαβούν 110 έτη.
Θα περίμενε κανείς ότι στο διάβα αυτού του χρόνου θα είχαν υλοποιηθεί όσα προβλέπονταν στο σχέδιο πόλης του 1905, αλλά, δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Σε πολλά σημεία της Καλαμάτας, αλλά κυρίως στο Νησάκι, παραμένουν δεσμευμένες ιδιοκτησίες, χωρίς οι ιδιοκτήτες να έχουν αποζημιωθεί, και υπάρχει ένα ατελείωτο «κρυφτούλι» μεταξύ Δήμου – ιδιοκτητών, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους και να νικήσουν το τέρας της γραφειοκρατίας ή ακόμη και της ολιγωρίας των υπευθύνων, δίχως όμως αποτέλεσμα.
Κληρονόμοι Δ. Ηλιόπουλου
Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή των κληρονόμων Δημ. Ηλιόπουλου στο Νησάκι, η ιδιοκτησία των οποίων, έκτασης 6 στρεμμάτων, δεσμευόταν από το σχέδιο πόλης, προκειμένου να γίνει η διάνοιξη δύο οδών, Σπετσών και Ηπείρου, που δεν άνοιξαν ποτέ στο σύνολό τους.
Μιλώντας στο «Θ» οι κληρονόμοι, ανέφεραν πως ξεκίνησαν ενέργειες από το 1997 με τη διατύπωση αιτήματος υλοποίησης της πράξης αναλογισμού (διάνοιξη των οδών). Τότε, ο Δήμος απάντησε μέσω έγγραφου ερωτήματος προς το υπουργείο, επειδή πουλήθηκαν τα οικόπεδα και δόθηκαν ως ελεύθερα ρυμοτομίας, αμφισβητώντας την κυριότητά τους.
Μετέβησαν στο ΥΠΕΧΩΔΕ, απ’ όπου πήραν έγγραφο πως ο Δήμος έχει την υποχρέωση υλοποίησης της πράξης αναλογισμού (άνοιγμα των δρόμων) και τα συμβόλαια για ελεύθερα ρυμοτομίας αφορούσαν στις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών.
Επί δημαρχοντίας Παν. Κουμάντου, το Δημοτικό Συμβούλιο έλαβε την απόφαση απαλλοτρίωσης 340 μέτρων, που έπρεπε να αποζημιώσει ο Δήμος, διότι το οικόπεδο που απέμενε ήταν το λιγότερο από το μισό του διανοιγόμενου, αλλά και καταβολής ποσού αποζημίωσης περί τα 77.000 ευρώ μαζί με τα επικείμενα. Οι ιδιοκτήτες είχαν πει πως αν δινόταν η αποζημίωση για τα 340 μέτρα, θα παραιτούνταν από τις υπόλοιπες απαιτήσεις. «Είχαμε επαινεθεί τότε δημόσια για αυτή μας την απόφαση, αλλά, δυστυχώς, μείναμε στα “μπράβο”», μας σημείωσαν.
Οι σημερινοί ιδιοκτήτες «πέρασαν» από όλους τους δημάρχους, λαμβάνοντας φρούδες υποσχέσεις πως το αίτημά τους θα γινόταν δεκτό, χωρίς μέχρι τώρα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. «Φτάσαμε και στο νυν δήμαρχο, στην πρώτη τετραετία του. Υποσχέθηκε ότι θα γίνει η διάνοιξη, ενώ πληροφορηθήκαμε ότι έπρεπε να εκδοθεί νέα απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καθώς είχαν παρέλθει τρία χρόνια από την προηγούμενη χωρίς να έχει εφαρμοστεί. Όμως, από εκεί και μετά άρχισαν να μας πληροφορούν υπηρεσιακοί παράγοντες πως δεν μπορεί ο Δήμος να ανοίξει τους δρόμους.
Περίπου στο ίδιο χρονικό διάστημα προσφύγαμε στα δικαστήρια, ζητώντας τον αποχαρακτηρισμό της έκτασης και την επιστροφή της σε εμάς. Κερδίσαμε τη δίκη, ο Δήμος δεν εφεσίβαλε το αποτέλεσμα και η απόφαση ανέφερε πως ή θα γινόταν διάνοιξη των δρόμων και, κατά συνέπεια, εφαρμογή της πράξης αναλογισμού ή θα επιστρεφόταν το ακίνητο στους ιδιοκτήτες. Ούτε το ένα συνέβη ούτε το άλλο και το ακίνητό μας βρίσκεται σε ομηρία.
Με βάση την απόφαση του δικαστηρίου, ζητήσαμε από το Δήμο την απόδοση του ακινήτου. Δε μας απάντησαν ούτε μετά 10 μήνες.
Απευθυνθήκαμε, με βάση το νόμο, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Έστειλε έγγραφο στο Δήμο να αποφασίσει τι θα κάνει και να την ενημερώσει για τις εξελίξεις. Όμως, ούτε και σε αυτό απάντησε ο Δήμος.
Έγιναν επαφές σε ανώτερο επίπεδο με την πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου και αντιδήμαρχο, προκειμένου να διερευνηθεί η κατάσταση. Όπως προέκυψε, η απάντηση που δόθηκε ήταν ότι στάλθηκε απάντηση στην Τρίπολη, αλλά η υπάλληλος της Περιφέρειας ζητά επιπλέον στοιχεία, που θα σταλούν εν καιρώ.
Στην ουσία, δεν έχει γίνει κάτι. Από τα 1.800 μέτρα παραχωρήσαμε τα 600 με παρακράτηση του δικαιώματός μας στο Δήμο. Θα αποζημιωθούμε, όμως, για τα υπόλοιπα 1.200;», ήταν το ερώτημα που τέθηκε, ενώ, όπως μας τονίστηκε, η διάνοιξη των δρόμων θα συνέβαλε καθοριστικά στην εξυπηρέτηση του 11ου Δημοτικού Σχολείου και του παρακείμενου Νηπιαγωγείου.
Θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι κληρονόμοι έχουν προσφύγει και στο Συνήγορο του Πολίτη, χωρίς αποτέλεσμα, καθώς πληροφορήθηκαν πως δεν ασχολείται με τα θέματα αυτά. Επίσης, για ικανό χρονικό διάστημα κατέβαλαν και το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας (με τις όποιες του ονομασίες), καθώς το ακίνητο θεωρείται πως τους ανήκει, χωρίς να μπορεί να γίνει εκμετάλλευσή του.
Τολμήσαμε να ρωτήσουμε αν έχει υπολογιστεί το κόστος των προσπαθειών τους. Η απάντηση ήταν αρνητική. Τα έξοδα ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες ευρώ, χωρίς να μπορεί να συνυπολογιστεί το ψυχολογικό μέρος της υπόθεσης. «Αν είχαμε αποζημιωθεί τόσα χρόνια, θα είχαμε αξιοποιήσει τα χρήματα αυτά, που τώρα στερούμαστε», μας επισήμαναν και στην ερώτησή μας αν παρά την ταλαιπωρία που έχουν υποστεί, εξακολουθούν να ελπίζουν, μας απάντησαν καταφατικά: «Αισιοδοξούμε, αν δεν το κάναμε δε θα ξεκινούσαμε. Εξάλλου, δεν μπορείς να θεωρήσεις χαμένη μια μάχη που δεν έχει δοθεί».
του Χάρη Χαραλαμπόπουλου
