Μια καταθλιπτική μέρα

Καλαμάτα: Μια εξαιρετική ομιλία
 
 
Η γενική απεργία στις 30 Μαΐου εξελίχθηκε σε μια καταθλιπτική μέρα, με πολύ μικρή συμμετοχή και ξεχωριστές συγκεντρώσεις.Οι μόνοι που μπορούν να είναι ευχαριστημένοι είναι το Ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν. Για τη μικρή συμμετοχή, μεγάλες είναι οι ευθύνες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που έχει σπείρει την απογοήτευση. Σ’ αυτές τις ευθύνες αναφέρθηκε ο Γιώργος Κανέλλης, Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, στην ομιλία του την ημέρα της γενικής απεργίας.
Μίλησε για την  «πλειοψηφία της ΓΣΕΕ η οποία δέχθηκε στο πλαίσιο της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας» διεκδικήσεις οι οποίες ενσωματώνουν τις διεκδικήσεις του ΣΕΒ και είναι σε αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων και των αιτημάτων του εργατικού κινήματος…
«Μια πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που σε όλη την περίοδο των μνημονίων ακολούθησε μια τακτική εκτόνωσης και όχι οργάνωσης των αγώνων», με αποτέλεσμα «Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας (να) έχουν οδηγηθεί στη φτώχεια και στο κοινωνικό περιθώριο…»
Μίλησε και για άλλα σημαντικά ο Γιώργος Κανέλλης, όπως για «αξιοπρεπείς μισθούς,..  για αξιοπρεπείς συντάξεις… για να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί της λαϊκής κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας… για 751 ευρώ βασικό μισθό… για 6ωρο – 5μερο για όλους χωρίς μείωση των αποδοχών»
Σαν παρένθεση, είμαστε αναγκασμένοι εδώ να θίξουμε ότι κάποιος δεν ακούγεται πειστικός όταν βάζει τέτοια αιτήματα και στόχους μέσα στο χάος που επικρατεί, αν δεν παρουσιάσει πρόγραμμα για το πως αντιστρέφεται η οικονομική κατρακύλα. Τα πράγματα είναι, κατά την άποψη μας, πολύ πιο βαθειά από ότι δυστυχώς εκτιμά το σύνολο περίπου των συνδικάτων αλλά και των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η κρίση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι παρά μέρος της κρίσης ενός παγκόσμιου συστήματος, από την οποία ούτε η Ελλάδα ούτε οποιαδήποτε άλλη χώρα μπορούν να ξεφύγουν απομονωμένα.
Θέσεις που γενικά ακούγονται, όπως «μπορούμε χωρίς λιτότητα και ευρώ» υποτιμούν πολύ τα καθήκοντα τα οποία βρίσκονται μπροστά στο κίνημα.
Για να έχει αποτέλεσμα η μάχη για αποκατάσταση της ζωής των ανθρώπων, πρέπει να έχει σαν ελάχιστο στόχο την αφαίρεση του ιδιωτικού χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος, πάνω σε Πανευρωπαϊκή βάση μάλιστα, για να υπάρχουν δυνατότητες –ένας «σκληρός» στόχος.
Πρέπει ο κόσμος να προετοιμαστεί γι’ αυτά. Και όπως το Ελληνικό κεφάλαιο έχει σύμμαχο το Ευρωπαϊκό, θα πρέπει και τα Ελληνικά συνδικάτα να αναζητήσουν τους δικούς τους συμμάχους στην Ευρώπη.
Παρόλα αυτά όμως, η ομιλία Γιώργου Κανέλλη, ήταν μια εξαιρετική ομιλία.
Όχι τόσο γιατί ο Γ.Κ. έκφρασε τη δεινή θέση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, όχι τόσο γιατί έκανε τη σωστή κριτική στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά γιατί, παρά την κριτική του για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μίλησε σαν κομμάτι της ΓΣΕΕ, προστατεύοντας την ενότητα της.
«Οφείλει η ΓΣΕΕ να αποσυρθεί απ’ αυτό το πλαίσιο (της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας)…(Γ.Κ.)
Έτσι μιλούν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Δεν καλούν για δημιουργία νέων συνδικάτων, ούτε για εγκατάλειψη αυτών που υπάρχουν.
Απευθύνονται στην τάξη, παλεύουν για να υιοθετήσει η τάξη αυτό που πιστεύουν, χωρίς να φέρνουν σε αντιπαράθεση τις οργανώσεις της εργατικής τάξης.
«Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των άνεργων, των νέων, με όλα τα τμήματα της κοινωνίας που δέχονται συνεχή πλήγματα, όπως οι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι επιστήμονες, είναι μονόδρομος απέναντι σε αυτή την πολιτική της καταστροφής… (Γιώργος Κανέλλης)
Σ’ αυτά συνοψίζεται το εξαιρετικό μήνυμα της συγκεκριμένης ομιλίας. Που το κάνει ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι η ομιλία αυτή έγινε τις ίδιες μέρες που η ηγεσία του ΠΑΜΕ, αλλά και οργανώσεις που επικαλούνται τη μαρξιστική ιδεολογία, έδιναν μάχη όχι ενάντια στις πολιτικές των σημερινών ηγεσιών των συνδικάτων, αλλά ενάντια στα ίδια τα συνδικάτα. Και μετέτρεψαν τη μέρα της γενικής απεργίας, σε μέρα αντιπαράθεσης των εργαζομένων, καταδικάζοντας τις δυνατότητες της.
Τα συνδικάτα δε διασπώνται, ούτε πορεύονται σε ξεχωριστές πορείες. Αυτό πρέπει να αποτελεί νόμο για όσους είναι μέσα στο συνδικαλιστικό χώρο. Και ακόμα περισσότερο για όσους είναι στο χώρο και επικαλούνται την Λενινιστική κληρονομιά. Στο όνομα της οποίας διαχωρίζουν τα συνδικάτα σε ταξικά και εργοδοτικά, διαχωρισμός που δεν θα αναβρεθεί ούτε μια φορά σε όλη τη πολιτική διαδρομή του Λένιν, κτίζοντας τείχη μεταξύ των συνδικάτων. Αντίθετα, στην διαδρομή του Λένιν μπορεί να αναβρεθεί μόνο η ασυμβίβαστη πάλη του ενάντια σε κάθε προσπάθεια διάσπασης των συνδικάτων, οποιοδήποτε και να ήταν το πρόσχημα.
Τα συνδικάτα και η δράση τους δεν διασπούνται παρά από τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Η απομόνωση κάθε φωνής αμφισβήτησης, ακόμα και η διάσπαση των συνδικάτων, θα είναι ο στόχος του ταξικού εχθρού μέσα από πουλημένους ηγέτες της εργατικής τάξης, στους οποίους συχνά αναφέρεται η ηγεσία του ΠΑΜΕ, όσων και όπου υπάρχουν, όταν στην επόμενη κίνηση της η Ελληνική εργατική τάξη κατακλείσει ξανά τις οργανώσεις που έχει κτίσει με αίμα και τις επαναδιεκδικήσει από ηγέτες που έπαψαν να εκφράζουν τα συμφέροντα της.
Σε αυτό τους τον στόχο θα βοηθά η αντιπαράθεση και έχθρα που δημιουργεί μεταξύ των εργαζομένων η στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ. Που όσο και αν επιδεικνύει αυτή τη στιγμή μαζικότερη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να απομονώνει και να αντιπαραθέτει τα στοιχεία με την περισσότερη διάθεση για αγώνα, με την υπόλοιπη τάξη που κινείται πιο δύσκολα, αλλά αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία, χωρίς την οποία κάθε μάχη είναι καταδικασμένη.
 
 
Του Σωτήρη Βλάχου