«Και τι το διαφορετικό θα κάνει η Ν.Δ. τώρα με τον Κυριάκο;». Αυτή η ερώτηση, που συνήθως ακολουθείται από την επωδό «όλοι ίδιοι είναι» , εμπεριέχει το βασικό προβληματισμό σε όλες τις φιλικές συντροφιές.
Υψηλή φορολογία, γραφειοκρατία, διαφθορά, ελλείμματα, λιτότητα, δημόσιο χρέος, ανεργία, διαπλοκή, πελατειακό κράτος, συγκεντρωτισμός… Αυτά, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, απετέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά του «κρατισμού», του οικονομικού μοντέλου, με το οποίο διοικήθηκε η χώρα μας, αλλά και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο στόχος του «κρατισμού» ήταν ευκρινής. Οι κατεστραμμένες οικονομίες έπρεπε να ανασυνταχθούν το συντομότερο δυνατόν και αυτό επετεύχθη με τη συγκέντρωση όλων των αρμοδιοτήτων σε μια ομάδα ανθρώπων και τον αρχηγό της (κυβέρνηση – πρωθυπουργός). Τις δεκαετίες του ’50 και΄60 όλα τα ευρωπαϊκά κράτη κυριολεκτικά αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους.
Τα χρόνια, όμως, πέρασαν. Οι οικονομίες γιγαντώθηκαν. Οι «αγορές» της υφηλίου ενοποιήθηκαν σε μια «παγκόσμια αγορά», εμπορίου, χρήματος, προσφοράς και ζήτησης. Ένα κράτος από μόνο του, όσο ισχυρό και να ήταν αυτό, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Μια ομάδα (κυβέρνηση) δεν ήταν πια αρκετή. Το κράτος έπρεπε να γίνει «μικρότερο» και να κάνει χώρο στην ατομική δημιουργία και επιχειρηματικότητα.
Πώς όμως; Με τα χρόνια είχαν διαφθαρεί οι συνειδήσεις, όχι μόνο των πολιτικών , που εγκλωβίστηκαν στις ιδεοληψίες του κρατισμού αλλά και των επιχειρηματιών, που ανέπτυξαν σαν άμυνα απέναντι στον κρατισμό τον «εταιρικό συγκεντρωτισμό», το «νοιάζομαι μόνο για την επιχείρηση και το συμφέρον των μετόχων της».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις άργησαν, δυστυχώς, να αφήσουν πίσω τις συνήθειες του παρελθόντος. Στην Ελλάδα, μόλις το 2012, επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά, άρχισε να αλλάζει το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Μεταρρυθμίσεις και ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους (το μεγαλύτερο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία!) είχαν ως αποτέλεσμα να επιτύχουμε για πρώτη φορά την εξαφάνιση των ελλειμμάτων, την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων και ανάπτυξη. Δυστυχώς η «λαίλαπα» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επανέφερε τη χειρότερη μορφή «κρατισμού» και οδήγησε την χώρα στην οπισθοδρόμηση. Αλλά η πολιτική αλλαγή, όλα δείχνουν πως δεν είναι μακριά
Οι τρεις στόχοι της Ν.Δ., για την ολοκλήρωση της μετάβασης στο νέο, φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της οικονομίας, είναι: α) αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων, κατά 100 δισ. ευρώ. μέσα σε μια πενταετία, β) Αύξηση των εξαγωγών, σε επίπεδο μεγαλύτερο του 40% του ΑΕΠ, γ) Δημιουργία 120 χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας, από τον ιδιωτικό τομέα κάθε χρόνο. Για να τους πετύχουμε χρειάζονται μείωση της φορολογίας και ανασυγκρότηση του κράτους.
Η μείωση της φορολογίας από 29% σε 20% και του ΕΝΦΙΑ κατά 30% μέσα σε δύο χρόνια, καθώς και η αύξηση του ορίου υπαγωγής στο ΦΠΑ στα 25.000 ευρώ, είναι στις προτεραιότητές μας. Ακολουθούν η επιπλέον μείωση της φορολογίας, ανάλογα με τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται κατά περίπτωση, τα φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις σε έρευνα, καινοτομία, αλλά και για τη λειτουργική και ενεργειακή αναβάθμιση κτηρίων, ο δραστικός περιορισμός της γραφειοκρατίας στη μεταβίβαση ακινήτων, στην αδειοδότηση επιχειρήσεων, αλλά και γενικά στη δημόσια διοίκηση, μέσω της ενίσχυσης της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, η σημαντική μείωση των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών.
Ανασυγκρότηση του κράτους σημαίνει «νοικοκύρεμα» του δημόσιου τομέα με αξιολόγηση, κινητικότητα, χωρίς απολύσεις. Η αξιολόγηση θα βασίζεται στην περιγραφή των καθηκόντων κάθε θέσης. Κάθε υπάλληλος θα αυτο-αξιολογείται, αλλά και θα αξιολογείται από ένα δεύτερο πυλώνα που θα δημιουργηθεί στο ΑΣΕΠ. Στόχος της αξιολόγησης είναι η βελτίωση του κάθε δημοσίου λειτουργού και όχι η απόλυσή του. Για τη Ν.Δ. το Δημόσιο δεν ταυτίζεται με το κρατικό. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον ένα δημόσιο αγαθό μπορεί να παρέχεται σε χαμηλότερο κόστος και υψηλότερη ποιότητα από τον ιδιωτικό τομέα, θα εκχωρείται σε αυτόν η σχετική λειτουργία. Η διαφάνεια, η λογοδοσία και η συνεχής εκπαίδευση του προσωπικού, ιδίως επάνω σε ευρωπαϊκά ζητήματα, είναι επίσης στις προτεραιότητες του κράτους που έχουμε σχεδιάσει.
Με όλα αυτά θα καταφέρουμε «να βάλουμε ξανά μπροστά τη μηχανή της ελληνική οικονομίας» και να στηρίξουμε τους κοινωνικά αδύνατους. Γιατί για εμάς η φιλελεύθερη οικονομία και το «κοινωνικό κράτος» συνυπάρχουν. Για τη Ν.Δ. «κοινωνικό κράτος» δε σημαίνει «επιδόματα», αλλά ενίσχυση και γενική επέκταση του «Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος», του μέτρου που η κυβέρνηση μας, ήδη από το 2013, δημιούργησε και ενέταξε στο ολοκληρωμένο σχέδιο («Πράσινη βίβλος») για όλους τους πολίτες που έχουν ανάγκη στήριξης. Για εμάς, τέλος, «κοινωνικό κράτος» σημαίνει εκπαίδευση και επανακατάρτιση των ανέργων, σημαίνει κραταιό σύστημα υγείας και εθνικό σύστημα στέγασης.
Στις δικές μας πλάτες, στη Νέα Δημοκρατία, πέφτει μια βαριά ευθύνη, την οποία γνωρίζουμε και θέλουμε να αναλάβουμε. Η ευθύνη να βγάλουμε οριστικά τη χώρα από την κρίση. Έχουμε σχέδιο και μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Της Πιπίνας Π. Κουμάντου
Έτοιμοι να αλλάξουμε… ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
