ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΠΟΥ ΔΕ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟΝ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΑΔΕΛΦΟ ΦΑΙΔΩΝΑ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ…
Η Καλαματιανή νηπιαγωγός Έλενα Τασιοπούλου επέστρεψε στα… πάτρια εδάφη, από την Αθήνα όπου διαμένει μόνιμα, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο για να μας συστήσει την πρώτη της συγγραφική δουλειά, με τίτλο «Ο Άρης δεν φοβάται το σκοτάδι».
Ήταν τόσο επιτυχημένη, που πολύ σύντομα ακολούθησε ο «Φαίδωνας, ο ξεχωριστός μου αδερφός». Κι από τις σελίδες του βιβλίου, αυτός ο μικρούλης, που ήρθε να ανατρέψει τις ισορροπίες της οικογένειάς του και τον τρόπο που όλοι εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε τον κόσμο και τη διαφορετικότητα, ετοιμάζεται ν’ ανέβει στο θεατρικό σανίδι, σε μια παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στις 12 Οκτωβρίου, στο «Μπρόντγουεϊ» της Κυψέλης, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αϊβάζη.
Μια ακόμη καταξίωση για την Έλενα Τασιοπούλου, που στάθηκε και η αφορμή για την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη…
-Τι ακριβώς διαπραγματεύεται το έργο;
Την έννοια της αποδοχής της διαφορετικότητας. Είναι ένα έργο βασισμένο στην ίδια τη ζωή. Είναι μία οικογένεια ευτυχισμένη και ντυμένη με τα ρούχα της χαράς και της υγείας. Υπάρχει ένα παιδί χαρούμενο και έξυπνο μέχρι τη στιγμή που έρχεται ένα δεύτερο παιδί, ένα «διαφορετικό» παιδί…
-Τι σημαίνει για σένα το ανέβασμα του Φαίδωνα στο θέατρο;
Είναι μία επιβεβαίωση εσωτερική και νιώθω μεγάλη χαρά ως «δημιουργός» να βλέπω να αγαπιέται το έργο και να περνούν τα μηνύματά του στο κοινό μέσω ενός άλλου είδους τέχνης, της τέχνης του θεάτρου.
-Αναγνωρίζεις τον Φαίδωνα που δημιούργησες στη σκηνή; Είναι όπως τον φανταζόσουν;
Ο «Φαίδωνας» είναι έτσι όπως τον γνώρισα και τον αγάπησα από την πρώτη μέρα της πρόβας. Η μεταφορά του βιβλίου στη σκηνή από το σκηνοθέτη, κ. Γιάννη Αϊβάζη, είναι μοναδική. Αυτό οφείλεται στο ότι και ο ίδιος είχε αγαπήσει τον «Φαίδωνα» από πριν. Είναι άνθρωπος ευαίσθητος και δοτικός.
Το σενάριο το έχω γράψει από την αρχή. Έπρεπε να “ανοιχτεί” για να μπορεί να αποδοθεί καλύτερα από τους ηθοποιούς στη σκηνή. Το λογοτεχνικό από το θεατρικό κείμενο, κατά τη γνώμη μου, έχει τόσες ομοιότητες όσες και διαφορές. Γίνεται ένα ωραίο πάντρεμα και το αποτέλεσμα σε απογειώνει.
-Τι σε έκανε ν’ αποφασίσεις να γράψεις το πρώτο βιβλίο;
Το πρώτο μου βιβλίο, «Ο Άρης δεν φοβάται το σκοτάδι», αναφέρεται στους φόβους και γράφτηκε κάτω από πραγματική προσωπική ανασφάλεια. Εδώ είναι και η συνάντησή μου με την κα Sebnem Arslan, την εκδότρια του Iason Books. Έχοντας δει το συγγραφικό μου ταλέντο, επέμενε να της δώσω κάποιο κείμενο. Και της δίνω το πρώτο μου βιβλίο…
-Πώς επιλέγεις τα θέματα; Είναι καταστάσεις που έχεις ζήσει; Δικοί σου προβληματισμοί; Εμπνεύσεις της στιγμής;
Τα θέματα με τα οποία ασχολούνται τα βιβλία μου είναι ψυχολογικά και από μόνα τους είναι δύσκολα θέματα. Πρέπει να προσεγγίσουμε το θέμα, π.χ. το φόβο, ώστε να βρεθούμε κοντά στο παιδί με σεβασμό. Είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης ενεργά κοντά στα είκοσι χρόνια. Έχω μάθει να «ακούω» τα παιδιά. Ως δασκάλα το θεωρώ χρέος μου να ανταποδώσω αυτά που μου έχουν προσφέρει τόσα χρόνια.
-Ο Φαίδωνας πώς προέκυψε ακριβώς; Έχει να κάνει και με το γεγονός ότι αυξάνονται τα παιδιά με αυτισμό-μαθησιακές δυσκολίες;
Ναι, ακριβώς. Είναι αυτό που είπα και πριν. Είμαι στο χώρο των σχολείων τόσα χρόνια και βλέπω τη «διαφορετικότητα» των παιδιών και πώς αυτή αντιμετωπίζεται. Ο αυτισμός είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια συναντάμε συχνά μέσα στις σχολικές αίθουσες.
Το βιβλίο «δείχνει» τον αυτισμό, αναφέρεται όμως σε οποιαδήποτε «διαφορετικότητα».
-Θα συνεχίσεις να γράφεις μόνο για παιδιά ή σκέφτεσαι και ιστορίες για μεγάλους;
Δεν ξέρω πόσο απέχει η ιστορία για «μικρούς» από την ιστορία για «μεγάλους». Θαρρώ πως είναι το ίδιο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι στα ανήσυχα βράδια μου καταπιάνομαι με μια ιστορία για «μεγάλους». Νομίζω ότι πλησιάζει η ώρα που θα βγει από το συρτάρι…
-Υπάρχουν ιδιαίτερες δυσκολίες στη συγγραφή των παιδικών βιβλίων, γιατί ίσως κάποιοι σκέφτονται ότι είναι πολύ απλή και εύκολη υπόθεση;
Το παιδικό βιβλίο, όπως και το παιδικό θέατρο, από τη φύση τους είναι δύσκολα. Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές και πολύ απαιτητικά. Πρέπει να γνωρίζεις τη φύση του παιδιού, να χαμηλώσεις, να γίνεις ένα με το παιδί και σε καμία περίπτωση να τα κοροϊδέψεις ή να τα υποτιμήσεις.
-Υπάρχει, τελικά, περίπτωση η ιδιότητα της συγγραφέως να μπει πριν από της νηπιαγωγού;
Νομίζω ότι, αν δεν έχεις γνώσεις, εμπειρίες και εσωτερικές ανησυχίες, δεν μπορείς να «εκφραστείς». Η ιδιότητα της δασκάλας μού έχει δώσει πολλές εμπειρίες, που μέσα από εσωτερική διεργασία τις απέδωσα στο γραπτό λόγο.
-Όταν ξεκινούσες τη συγγραφική σου διαδρομή, ανέμενες τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Όχι, δεν περίμενα αυτή την ανταπόκριση και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για επανεκτύπωση βιβλίων. Τα βιβλία έχουν παρουσιαστεί και στην Τουρκία και ήδη ετοιμάζεται η μετάφρασή τους στα τούρκικα. Η χαρά μου δεν είναι για τις πωλήσεις, πιστέψτε το, είναι για την αποδοχή του έργου μου, που βρίσκει τον τελικό του σκοπό. Που είναι τα παιδιά.
-Και ποια ειδικά αναγνώριση είναι αυτή που άγγιξε την καρδιά σου;
Αυτό που με αγγίζει πάντα, είναι το βλέμμα των γονιών. Τα βιβλία μου έχουν θέματα ψυχολογικά και όταν, λοιπόν, βλέπω μία «ανακούφιση» στο βλέμμα των γονιών, η ψυχή μου γίνεται ένα με τη δική τους.
-Τα σύγχρονα παιδιά διαβάζουν;
Δυστυχώς, όχι, τα παιδιά δε διαβάζουν. Από τη μία η εποχή της τεχνολογίας και του i-Pad, και από την άλλη η κακή ποιότητα μερικών βιβλίων και το απαιτητικό σχολικό διάβασμα, απομακρύνουν τα παιδιά από την έννοια του διαβάσματος και του βιβλίου.
Βλέπω, όμως, μία «στροφή». Τα παιδιά δειλά δειλά έχουν αρχίσει να επιλέγουν και το βιβλίο για τις ελεύθερες ώρες τους.
-Την Καλαμάτα τη σκέφτεσαι και την επισκέπτεσαι συχνά;
Η Καλαμάτα είναι η πόλη της καρδιάς μου. Πολλές φορές η σκέψη μου «φεύγει» και είναι σαν να περπατάω στην Αριστομένους και να κάνω ποδήλατο στη Ναυαρίνου.
Την επισκέπτομαι πολύ συχνά, εξάλλου εδώ μένουν τα αδέρφια μου, τα αγαπημένα μου ανήψια και οι συγγενείς μου.
-Τα βιβλία σου είχαν ιδιαίτερη ανταπόκριση στα… πάτρια εδάφη ή αισθάνθηκες να εισπράττεις τη γνωστή παροιμία, ότι κανείς δεν αγιάζει στον τόπο του;
Όχι, δεν έχω εισπράξει κάτι τέτοιο, απεναντίας από όσους γνωρίζουν το έργο μου, τη δουλειά μου και τι ακριβώς κάνω στην Αθήνα, υπάρχει πλήρης αποδοχή και εκτίμηση. Και μου δίνεται η ευκαιρία να πω και ένα ευχαριστώ.
-Κάποιες επιλογές καθορίζουν τη ζωή μας. Ισχύει ότι δε θα μπορούσες να έχεις την ίδια πορεία, αν μετά τις σπουδές σου επέστρεφες στη γενέτειρά σου αντί να μείνεις στην Αθήνα; Ή μήπως ειδικά το ταλέντο της συγγραφέως θα άνθιζε σε οποιεσδήποτε συνθήκες;
Νομίζω ότι, αν είχα επιστρέψει, δε θα είχα κάνει όσα έχω δημιουργήσει. Το εξωτερικό περιβάλλον και το εσωτερικό χάρισμα είναι αλληλένδετα. Μπορεί να υπήρχε το ταλέντο, αλλά είναι και οι άνθρωποι-κλειδιά που συναντάς στο δρόμο της ζωής σου, που σου ανοίγουν τις πόρτες. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους γνώρισα στην Αθήνα.
-Σκέφτεσαι την επιστροφή;
Για να επιστρέψει κάποιος κάπου, πρέπει να έχει φύγει κι εγώ δεν έχω φύγει ποτέ…
Λίγα λόγια για την Έλενα
Η Έλενα Η. Τασιοπούλου γεννήθηκε στην Καλαμάτα, όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια.
Σπούδασε Παιδαγωγικές Επιστήμες στην Αθήνα.
Είναι παντρεμένη και έχει αποκτήσει δύο παιδιά.
Εργάζεται αποκλειστικά στο χώρο της Εκπαίδευσης, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια είναι ακαδημαϊκό και διοικητικό στέλεχος σε ιδιωτικό εκπαιδευτικό Όμιλο και υπεύθυνη του Κέντρου Προσχολικής Αγωγής του Ιδιωτικού Νηπιαγωγείου του Ομίλου.
Έχει παρακολουθήσει πολλά συνέδρια και σεμινάρια σχετικά με το αντικείμενο της δουλειάς της.
Συμμετέχει σε προγράμματα εκπαίδευσης γονέων και εκπαιδευτικών, καθώς και σε πολλές εθελοντικές οργανώσεις για την προστασία των παιδιών και των δικαιωμάτων τους.
Επίσης, έχει ασχοληθεί με το θεατρικό παιχνίδι και την οργάνωση θεατρικών παιδικών παραστάσεων.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
